Μια συνοψη για την Ενιαια Πολεοδομια

      Παντα εκρυβα μεσα μου ενα μεγαλο ψωνιο για την αριχτεκτονικη.Απο τη μια μεγαλωσα εν αγνοια μου στο δημοτικο που ειχε σχεδιασει ο Πικιωνης στο Λυκαβηττο.Απο την αλλη ο πατερας μου ειναι εκεινος ο ρομαντικος αρχιτεκτονας που λερωνει τα σχεδια με σταχτες και βριζει το ΥΠΕΧΩΔΕ.Τελος αν το καλοσκεφτεις η πρωτη μου επιλογη στο μηχανογραφικο ηταν αρχιτεκτονικη στο ΕΜΠ,αλλο βλεπεις που ο καλος Θεος και η χαρη μου στο σχεδιο με οδηγησαν εδω που ειμαι.Συμπτωσεις ή οχι,η αριχτεκτονικη και εγω εχουμε μια ιδιαιτερη σχεση.Ειναι για μενα σαν εκεινες τις παλιες αγαπες που σου χτυπανε που και που τη πορτα και σου κεντριζουν φευγαλεα το ενδιαφερον.Μια τετοια στιγμη ειναι και αυτη εδω.
     Το τελευταιο καιρο εχω σταθει πολυ τυχερος.Πιανω συνεχως βιβλια και κειμενα στα χερια μου που με ρουφανε και καθομαι και ψαχνω.Προχθες λοιπον διαβασα μια διαλεξη του Ewen Chardronett στο φεστιβαλ 'Τεχνη και Επικοινωνια:Αρχιτεκτονικη των Μεσων' που πραγματοποιηθηκε νομιζω καπου μεσα στο 2003.Σε συνδυασμο με ενα βιβλιο που ανεσυρα και μου ειχε κανει δωρο η φιλη μου η Μυρτω,η Αρχιτεκτονικη Θεωρια της Taschen,επιασα να ασχολουμαι παλι με την Ενιαια Πολεοδομια και την Ψυχογεωγραφια οπως αυτη βρηκε μορφη απο του Καταστασιακους.Για αυτο και θελω απλα να γραψω δυο λογια για τις ιδεες τους.

      Να ξεκινησουμε ετσι.Η Καταστασιακη Διεθνης γεννηθηκε το 1957 απο την Διεθνη Λετριστικη(κατι σαν μποεμηδες-ντανταιστες-σουρρεαλιστες),την ομαδα για το Φαντασιακο Μπαουχαους και την Ψυχογεωγραφικη Επιτροπη Λονδινου,οριζοντας καινουργια πεδια ενδιαφεροντος μαζι με ενα επαναστατικο προγραμμα που επικεντρωνοταν στον “εκτοπισμο (της συμβατικης τεχνης) και την πραγματωση της τεχνης μεσα στη ζωη”.Επιδιωκαν σε αυτο που ονομαζαν “κατασκευη-δομηση καταστασεων“ και οπως τοσες αλλες αβαν-γκαρντ ομαδες,ηθελαν να πετυχουν μια ανθηση της δημιουργικοτητας μεσα στην κοινωνια.
      Εδω οφειλω να παραθεσω την συνοψη καποιον βασικων εννοιων αυτολεξει απο την πρωτο δελτιο που εξεδωσε η Διεθνης υπο την επιμελεια του Guy Debord:

κατασκευασμενη κατασταση
Στιγμη ζωης, δομημενη συγκεκριμενα και σκοπιμα απο τη συλλογικη οργανωση ενός ενιαιου κλιματος,μαζι με ενα παιχνιδι γεγονοτων,με απωτερο σκοπο της διαρηξη της σχεσης του υποκειμενου με τον αστικο τροπο ζωης.Κατι σαν μια ελεγχομενη και προκατασκευασμενη,διημιουργικη,νεα εμπειρια.
ψυχογεωγραφια
Η μελετη των εξειδικευμενων επιπτωσεων του γεωγραφικου περιβαλλοντος (ειτε ειναι συνειδητα οργανωμενο ειτε οχι) επι των συναισθηματων και της συμπεριφορας των ατομων.
ενιαια πολεοδομια
Η θεωρια της συνδυασμενης χρησης τεχνης και τεχνικης,ως μεσα που συνεισφερουν στην δομηση ενος ενιαιου περιβαλλοντος διαβιωσης.Η εφαρμογη του συνολου των τεχνων στην διαμορφωση του πολεοδομικου περιγυρου.

    Η αρχιτεκτονικη λοιπον συμφωνα με τους Καταστασιακους ειναι η απωτατη πραγματωση καθε νοητικης και καλλιτεχνικης εξελιξης.Ειναι ουσιαστικα η κορυφωση καθε καλλιτεχνικης παραγωγης γιατι προσδιοριζει την διημιουργια μιας ατμοσφαιρας και παγιωνει τροπους ζωης.Απο την αρχη της δρασης της Διεθνης τονιζεται οτι η δομηση καταστασεων ειναι μια θεμελιωδης επιθυμια που θα αποτελεσει την βαση ενος επερχομενου διαφορετικου πολιτισμου.Η ικανοποιηση μιας τετοια απολυτης διημιουργιας λοιπον πραγματωνεται για αυτους μονο μεσα απο την εμπλοκη της αρχιτεκτονικης,του χωρου,του χρονου και της ουσιωδης εννοιας του παιχνιδιου.Κατι που μου αρεσει να επαναλαμβανω συχνα ειναι μια προταση τους για μια μελλοντικη πολη οπου τα λουνα-παρκ της θα τα σχεδιασουν μεγαλοι ποιητες.Πραγματικα εξαιρετικο.
     Το περιβαλλον λοιπον πιο απλα,ειναι συμφωνα με τη θεωρια τους το σημαντικοτερο πεδιο οπου επηρεαζεται ενα ατομο.Μεσα απο την αλλαγη του υπαρχει η δυνατοτητα να διημιουργηθουν ξεχωριστες καταστασεις και να συνδεθει η καθημερινοτητα του καθενος μας αμεσα με την τεχνη και το παιχνιδι.
     Κλεινοντας οφειλω να αναφερθω σε μερικα πειραματα που εχουν σημαντικη αξια στη διαδρομη αυτης της ομαδας.Ενα απο αυτα ηταν η περιπλανηση καταρτισμενων κοινωνιολογων στους δρομους των μητροπολεων χωρις κανενα σκοπο και στη συνεχεια μετα απο την επιστροφη τους,ο σχηματισμος των λεγομενων ψυχογεωγραφικων χαρτων απο τις αναμνησεις τους και μονο.Ακομα διημιουργησαν ενα δικο τους,καινουργιο γλωσσαρι ( Κοινωνια = βρωμικο χρημα.Κουλτουρα = εθισμος.Διασκεδαση στον ελευθερο χρονο = νομιμη εγκληματικότητα.Εκπαιδευση = προκαταληψη).Τελος αρεσκοταν στο να συνδεουν διαφορετικου οικονομικου επιπεδου γειτονιες με walkie-talkie ουτως ωστε να αναπτυσσεται μια ενδοεπικοινωνια μεταξυ αυτων των περιοχων.





     Οπως και να θελει να παρει κανεις αυτες τις ιδεες,και οτι αποψη και να εχει για τα ομολογουμενως λιγο περιεργα εσωτερικα αυτης της κοινοτητας,η θεωρια τους εχει επηρεασει βαθυτατα τις επιστημες και τις τεχνες σημερα,ενω παρουσιαζει μονιμως ενδιαφερον για σχολιασμο και ανοιχτο διαλογο.Η επελαση του αστισμου και του μοντερνισμου απο οτι φαινεται ματαιωσε οριστικα τα σχεδια τους για μια νεα πραγματικοτητα και τα εναποθεσε πια στην ιστορια.Φτανει ομως,μπηκα σε πολυ βαθεια νερα σημερα για μενα,το επομενο κειμενο θα ειναι για τον Ολυμπιακο.Να χαλαρωσουμε και λιγο.

    

Η ΕΦ στην λογοτεχνια

     
    Ειναι αληθεια οτι παει καιρος απο οταν εγραψα το τελευταιο μου κειμενο εδω.Ειναι βλεπεις που δεν ασχολουμαι οπως θα επρεπε,απλα καθομαι και περιμενω κατι να με εμπνευσει,να καταπιαστω μαζι του και να το ερευνησω,περιμενω το μαννα εξ' ουρανου.Δε θελω ομως να αρχισω παλι να πολυλογω,αυτη τη φορα η αιτια της επιστροφης μου ειναι ενα βιβλιο του Αρθουρ Κλαρκ που επεσε στα χερια μου,το 'Η πολη και τα αστρα'.
    
      Προσπαθω να κατανοησω ολη αυτη την προκαταληψη,που κουβαλαω και εγω ο ιδιος,απεναντι στην επιστημονικη φαντασια.Σκεφτομαι συνεχως οτι ισως προκειται για μια λογοτεχνια δευτερης διαλογης καθοτι φλερταρει συνεχως,αν και δεν ανηκει,στο πυρηνα της παραλογοτεχνιας.Στο τελευταιο υπαρχουν σιγουρα καποια σπερματα αληθειας.Η ΕΦ ειναι ουσιαστικα μια πολυ προσφατη συμμειξη πολλων διαφορετικων ειδων.Απο μια οπτικη γωνια, το σημαντικοτερο στοιχειο ενος κειμενου που χαρακτηρίζεται ΕΦ είναι η αναγνώριση της ρευστότητας του μέλλοντος και ο ενθουσιασμός που προκαλουν στον ανθρωπο οι προσπαθειες της επιστημης να απλωθει στο Συμπαν.Επομενως εχουμε εναν ορο που σχετιζεται οχι με το περιεχομενο ή τη μορφη,αλλα με την επιδραση του κειμενου,οπως ακριβως μιλαμε και για «εργα τρομου».Δεν μπορει λοπον να επ' ουδενι να νοηθει ως ενα νεο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΙΔΟΣ με την στενη εννοια του ορου.

      Να γραψω ομως και τη γνωμαρα μου,εδω ακριβως ειναι που βρισκεται η συγχυση.Η αυστηροτητα των προσδιορισμων που την αποκλειουν απο ενα σταθερο σχημα δεν την αναγαγουν αυτοματα σε κατι υποβαθμισμενο,σε μια υπο-τεχνη.Αν κατι καλο μας εφερε ο μεταμοντερνισμος στην θεωρια της τεχνης του 20ου αιωνα,αυτο ειναι να μη σκεφτομαστε υποκατηγοριες οπως 'υψηλο' και 'χαμηλο'.Η ΕΦ δικαιουται να αυτοαποκαλειται τεχνη και παρουσιαζει ειλικρινα μεγαλη ποικιλια και τεραστιο ενδιαφερον.Παμε να δουμε γιατι.

o E.T.

     Αρχικα λοιπον,τι ακριβως ειναι η ΕΦ;Μα είναι αλλη μια κατηγορια του ευρυτερου μυθοπλαστικου τομεα του φανταστικου στην οποια πιθανες μελλοντικες εξελιξεις στην επιστημη και στην τεχνολογια κατεχουν κεντρικο ρολο στην πλοκη της αφηγησης.Ειναι ωστοσο συνηθες ενας κοσμος επιστημονικης φαντασιας να χρησιμοποιειται μονο ως σκηνικο για την αφηγηση καποιας πιο απλης ιστοριας (π.χ. αστυνομικης).Συνηθισμενα αφηγηματικα μοτιβα που σταχυολογουνται ως ΕΦ είναι το ταξιδι στο χρονο,η επαφη με πολιτισμενους Ε.Τ. ,φαινόμενα Ψ,μελλοντικη εξελιξη του ανθρωπινου ειδους,αρμαγεδων και παει λεγοντας.

        Ηρθε η ωρα νομιζω που χρωσταω μια ιστορικη αναδρομη.Οι ριζες του κινηματος(ετσι αποφασισα να το ονομαζω) αυτου μαλλον βρισκονται στον Φρανκεσταιν της Σελλευ αλλα εγω θα ελεγα και στα εργα των Βερν και Ποε.Το 1932 ο Χαξλευ κυκλοφορει τη βιβλιαρα Θαυμαστος Καινουργιος Κοσμος που αν και αντιμετωπιστηκε ως συμβατικο λογοτεχνικο εργο απο τους πολυλογαδες της κριτικης περιεχει πολλα στοιχεια ΕΦ.Η πρωτη μεγαλη εκρηξη γινεται στη δεκαετια του '70 υστερα απο καποια τραγελαφικα περιοδικα και φυλλαδες που κυκλοφορουσαν μεχρι τοτε.Μετά τον Β' Παγκοσμιο λοιπον αναδείχτηκε μια νέα γενιά πεζογραφων με ανεπτυγμενες συγγραφικες δεξιοτητες (αναμεσα τους ο Ισαάκ Ασίμωφ,ο Κλαρκ,ο Μπραντμπερι),η οποια εδωσε εμφαση στην ποιοτικη βελτιωση της γραφης,σε ενα μαλλον συγκρατημενο μελλοντολογικο προβληματισμο και στην αγωνια για τα αντανακλαστικα της κοινωνιας απεναντι σε πιθανες νεες εφευρεσεις και ανακαλυψεις.Ιδιαιτερης σημασιας επισης για μας ειναι και το φαινομενο Μπαροουζ,αβάν γκαρντ και μπιτνικ συγγραφέας της εποχης,καποια εργα του οποιου φλερταρουν με την επιστημονικη φαντασια και οντως θα επηρεασουν πολλους συγγραφεις του φανταστικου.Σε αυτη τη δεκαετια λοιπον ειναι που η επιρροη της ΕΦ αρχιζει και εκτος λογοτεχνιας να αυξανεται ραγδαια.Αποκορυφωμα αυτου το 1968 που κυκλοφορουν δύο κινηματογραφικες μεταφορες μυθιστορηματων ΕΦ με μεγαλη καλλιτεχνικα και εμπορικα επιτυχία: το 2001:Η οδυσσεια του Διαστηματος του Κιουμπρικ, βασισμένο σε βιβλίο του Άρθουρ Κλαρκ που γραφοταν ταυτοχρονα με το σεναριο της ταινιας, και ο Πλανητης των Πιθηκων(το βλεπαμε ολοι μικροι στον Αντεννα,ε;)
      Αυτη ειναι μαλλον και η χρυση εποχη για το κινημα.Μετα απο αυτην και μεχρι σημερα αν πρεπει να σημειωθει κατι ως αξιολογο ειναι το ρευμα του κυβερνοπανκ με τον Γκιμπσον,του οποιου η εμφυτη νουαρ αισθητικη στη γραφη θα κανουν την ΕΦ αντικειμενο ατελειωτης αναλυσης και καθολου διεξοδικων συζητησεων.Με ονομα κυβερνοπανκ ομως δε πας πουθενα.

      Η συγγραφη ενος εργου ΕΦ φανταζει στα ματια μου πραμα δυσκολο.Περα απο την αδιαμφισβητητα αστειρευτη φαντασια που χρειαζεται κανεις για να γραψει κατι καλο,απαιτειται βαθεια ιστορικη γνωση και κυριως εκτενης κοινωνικη και ανθρωπολογικη αναλυση του πολιτισμου μας.Η ΕΦ δεν κανει αβασιμες προβλεψεις για το μελλον,αλλα αντιθετα καταπιανεται με τα προβληματα τoυ παροντος,θελοντας πολλες φορες να δειξει σε ποιες δυστοπιες μπορουν να οδηγησουν αυτα σε συνδυασμο με την εξελιξη της τεχνολογιας.Απολυταρχικα καθεστωτα,ηθικοι προβληματισμοι γυρω απο τα ταξιδια στο χρονο καθως και η καταστροφη του πλανητη ειναι κυριαρχοι αξονες στη θεματολογια των συγγραφεων(εδω συστηνω να διαβασετε το Τελος της Αιωνιοτητας του Ασιμωφ).Η ΕΦ αρεσκεται συνεχως,αφου τοποθετει το υποκειμενο στο μελλον,να ριχνει κρυφες ματιες στο μακρινο παρελθον,στην εποχη μας ισως,και να παιρνει θεση για το τι πηγε στραβα.Ειναι δουλεια συνθετη με πολυ ενδιαφερον και περα απο τις μυωπικες λογοτεχνικες ταμπελιτσες των ειδικων αξιζει την αμεριστη προσοχη μας.Αυτααα.
  



     Θελοντας να κλεισω δε μπορω να μη προτεινω καποια βιβλια,περα απο τα  πιο πανω που αναφερονται,για να διαβασετε(αυτα βασικα ειναι και ολα που εχω διαβασει).

Φιλιπ Ντικ-Ο ανθρωπος στο ψηλο καστρο.  Ο Ντικ εδω εμβαθυνει σε πιο ρεαλιστικους και καθημερινους ηρωες αναμεμειγμενους σε πιο παραδοξες καταστασεις.Η θεματολογια του επεκτεινεται και αγγιζει τη φιλοσοφια: υφη της πραγματικοτητας,γνωσιολογικος σκεπτικισμος,μεταφυσικη,κρατικη βια.Η αφηγηση του ειναι αντισυμβατικη,κατακερματισμενη,βασανιστικη.

 Ρει Μπραντμπερυ-Ο θανατος ειναι μοναχικη υποθεση.  Για να το λεει..

Ισαακ Ασιμωφ-Η νυχτα.  Ξεκιναει με τα λογια του Εμερσον.Αν εβγαιναν τα αστρα τη νυχτα μια φορα τα χιλια χρονια,ποσο θα πιστευαν οι ανθρωποι και θα λατρευαν τον Θεο και θα διατηρουσαν για πολλες γενιες την αναμνηση της φωτεινης Πολιτειας.

Ουρσουλα Λεγκεν-Η πολη της Ουτοπιας.   Εξαιρετικο δειγμα γραφης απο την νεαρη,περιμενω με αγωνια να πιασω και αλλα βιβλια της.

Υ.Γ.:Αναμενω να δω τι θα γραψουν για το sci-fi Doctor Who στη Μεγαλη Βλυχαδα.Χιπστεραδες.

 

VIDEO GAMES:Eιναι λοιπον η 10η Τεχνη;

        Ειναι πραγματι συνηθες,η συζητηση μετα την οινοποσια ή της μπυροποσια να καταληγει παντα στο διαολο.Η αρχη αν θυμαμαι καλα εκεινη τη μοιραια νυχτα εγινε με την αλογιστου εξυπναδας ερωτηση του Παντελη "ποια ειναι η ΟΓΔΟΗ ΤΕΧΝΗ,απο τις εννια ρε μαλακες".Μετα λοιπον απο το αναμενομενο θερμο εικοσαλεπτο των γνωστων ακαδημαικων τοποθετησεων και διδακτορικων ερευνων μας γυρω απο το θεμα-και που ελπιζω να μη ακουγε ο ατυχος μπαρμαν-καταληξαμε στο τελος με μια λιστα που περικλειε το μακρυ και το κοντο του καθενος για το ποια ειναι η ογδοη συγχρονη  μουσα.

   -Και ρε μαλακες,δε μου λετε,ποια ειναι η 10η τεχνη;ακουστηκε και ΠΑΓΩΣΑ.
   -Μα και φυσικα τα video games,βγηκε η φωνη του Αποστολη,πριν πνιγει απο τον εκκωφαντικο θορυβο της μουτζας και της χλευης.

     Η αληθεια παντως ειναι οτι τωρα τελευταια οσο ανατρεχω στα λεγομενα εκεινου του βραδιου τοσο καταληγω στην ομολογια μου πως αδικησα τον φιλο μου τον nerd.

          Οριζοντας την Τεχνη

     «Τα περισσότερα από όσα μας συμβαίνουν»,έλεγε ο Rilke,«δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Κι από όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις, που η ζωή τους δεν γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας, την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή».Το καλυτερο μας επισημαινει με δυο λογια που εχουμε να κανουμε ειναι να μην περικλεισουμε την μαγεια της τεχνης σε ενα αυστηρο ορισμο που θα την καταπνιγει και θα την αδικει,αλλα να μιλαμε για αυτην,να μιλαμε ανοιχτα σα να ξερουμε ολοι το μυστικο του μαγικου ζωμου της.Αν μη τι αλλο ο ανθρωπος διημιουργησε εργα πρωτου καν καταφερει να φτιαξει ενα κωδικα,μια γλωσσα για να μιλησει και να συννενοηθει για αυτα.
    Η τεχνη ουσιαστικα ειναι ο δρομος που διαλεξαμε να δωσει νοημα στον περιγυρο μας,ειναι πραγμα ελευθερο και μοναδικο.Ετσι με τον καιρο οι καλλιτεχνες ειναι φυσικο να ανακαλυπτουν νεα μονοπατια για να πετυχουν τον σκοπο τους και ο καταλογος με το τι θεωρειται και επισημα τεχνη διαρκως να μακραινει.Με αυτη την λογικη και εφοσον αναμενουμε να εμφανιστει καποτε και η δεκατη,τι μπορει να ειναι ποιο πιθανο απο οτι αυτη να ειναι η εκφραση της νεας γενιας,τα video games;


          Η αρχη του διαλογου

     Με μια γρηγορη ματια στο ιντερνετ καταλαβαινει κανεις πως το θεμα εχει αρχισει και απασχολει ολο και περισσοτερο κοσμο.Δεν ειμαστε οι μονοι περιεργοι.Η αρχη του σουσουρου εγινε με την πασιγνωστη πλεον εκθεση 'Τhe Art of Video Games' και την δηλωση του κριτικου σινεμα Roger Ebert οτι τα video games δεν ειναι τεχνη καθως στο ενα καλεισαι να κερδισεις,στο αλλο να βιωσεις.Απο τοτε το θεμα εχει παρει μεγαλες διαστασεις και εχει διχασει πολλους ενδιαφερομενους,με το αρχικα μικρο κοινο υπερ των παιχνιδιων να διογκωνεται συνεχως και να αποκτα ολο και μεγαλυτερη δυναμικη.


         Τι αληθεια συμβαινει 

    Οι φιλοσοφημενοι gamers υποστηριζαν ανεκαθεν οτι τα ηλεκτρονικα εχουν την ιδια ριζα με την Αφηρημενη Τεχνη αλλα οτι μεχρι προσφατα δεν τους δοθηκε καμια ευκαιρια να διακριθουν.Η γοητεια και των δυο λενε βρισκεται στη μη δυνατοτητα τους να απεικονισουν το εμφανες.Τα παιχνιδια σε τοποθετουν αρχικα σε ενα φαινομενικα ηρεμο πλαισιο.Τιποτα ομως δεν μπορει να κινηθει αν δεν το θελεις εσυ,αν δεν ορισεις μεσα απο δοκιμασιες μυαλου και αντανακλαστικων ποια θα ειναι η σχεση των σημειων και των σημαινομενων.Αυτη η αλληλεπιδραση που απαιτειται για να προχωρησεις ειναι και το σοβαροτερο σημειο της εριδας για τους κριτικους.Ο Ian Bogost ειχε καποτε επισημανει οτι η τεχνη δεν καταφερε να χειριστει και να αντεξει τα διαδραστικα εργα στους κολπους της.Και κατα πασα πιθανοτητα ειχε πολυ δικιο.
     Ευτυχως σε αυτη την περιπτωση η τεχνολογια ηρθε για να δωσει την ωθηση που χρειαζοταν και να σβησει καθε αμφιβολια.Οι συγχρονοι διημιουργοι πισω απο τις ιαπωνικες εταιριες δεν εχουν απολυτως καμια σχεση με τους πρωτους προγραμματιστες που διημιουργησαν τον χοντρο-πακμαν.Τα νεα μεσα δινουν πλεον απειρους τροπους να εκφραστεις και κανουν το θεμα να περασει απο την διασκεδαση σε αληθινη διημιουργια.Πολυπληθης ομαδες καλουνται να ασχοληθουν με το σεναριο της δουλειας τους,τα κοστουμια και το design,την μουσικη,τα video art,ακομα και τα φιλμακια που θα συνοδευουν το πακετο.Προκειται για μια συνθεση που απαιτει την συμμετοχη πολλων καλλιτεχνων και ειδικων.Μεσα απο αυτη την μοναδικη  πολυπλοκοτητα του το τελικο αποτελεσμα καταφερνει να προκαλει εντονες συναισθηματικες καταστασεις και να περναει μηνυματα,να διεγειρει εν τελει ακανονιστα το ριζικο του φαντασιακου μας.Γιατι να αδυνατει τελικα ενα παιχνιδι σαν και αυτο να θεωρηθει αληθινο εργο υψηλης αισθητικης;



    Aκολουθούν δύο αναφορές-παραδείγματα στην Τέχνη των video games που βρηκα σε ενα περιοδικο για ΓΝΩΣΤΕΣ του ειδους. Εννοείται πως είναι απλά μια σταγόνα στον ωκεανό και δεν καλύπτουν ολοκληρωτικά τις διαστάσεις που έχει πάρει το είδος, αφού πλέον έχει τη δύναμη:
1)   να καυτηριάζει κοινωνικά φαινόμενα (π.χ. Splinter Cell: Pandora Tomorrow)
2)   να είναι απόλυτα κινηματογραφικό (π.χ. Star Wars: Knights of the Old Republic)
3)   να παίζει με τους όρους «ελευθερία επιλογής» και «τεχνητή νοημοσύνη (π.χ. Deus Ex: Invisible Warή το επερχόμενο Half-Life 2).

    Τα παρακάτω παραδείγματα διαλέχτηκαν επειδή έχουν ιστορική σημασία και επειδή προσέγγισαν ιδιαίτερα θέματα (χρόνος και ενηλικίωση – προστασία και εξάρτηση) με επαναστατικό τρόπο.

The Legend of Zelda: Ocarina of Time (Nintendo, 1998)                
    Εκτός του ότι είναι η ανώτατη δημιουργία του κορυφαίου σχεδιαστή video games όλων των εποχών, Shigeru Miyamoto,ο εν λόγω τίτλος στέκεται γενικά ως ένα επαναστατικό επίτευγμα τόσο από τεχνολογικής όσο κι από σχεδιαστικής άποψης στην ιστορία των video games. Πρόκειται για την ιστορία του Link, ενός παιδιού δίχως νεράιδα που εμπλέκεται από κάποιο μοιραίο γεγονός σε μια περιπέτεια για να σώσει τον κόσμο.
Με μια πρώτη ματιά δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε τον πυρήνα του Ocarina of Time. Ο παίκτης ενδέχεται να παραβλέψει πολλά από τα στοιχεία που απαρτίζουν τον ψηφιακό κόσμο του Hyrule, έναν κόσμο με 3Dπόλεις, πρωτεύουσες, χωριά, δάση και βουνά. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Μiyamotoδίνει στον παίκτη τον έλεγχο του Link, αποσύροντας κάθε ιστορικό στοιχείο από την μορφή του, επιτρέποντας έτσι στον παίκτη υποσυνείδητα να ελέγξει τον εαυτό του. Μάλιστα, δίνει τη δυνατότητα να ονομαστεί ο κεντρικός χαρακτήρας με ότι όνομα θέλει ο παίκτης, αφήνοντας έτσι μεγαλύτερο περιθώριο για ταυτοποίηση. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη «Link» σημαίνει «σύνδεσμος», όπως επίσης δεν είναι τυχαίο που ο κεντρικός χαρακτήρας δεν μεγαλώνει ποτέ και πάντα –κυριολεκτικά- έχει να αντιμετωπίσει πράγματα που είναι μεγαλύτερα και φαινομενικά ωριμότερα από αυτόν.
    O Shigeru Miyamoto είχε δηλώσει πως ήθελε να δημιουργήσει έναν κόσμο όπου κάθε μικρό παιδί θα μπορούσε να ανακαλύψει πως η ζωή δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάται και όπου κάθε ηλικιωμένος πως ο χρόνος δεν σβήνει από μέσα την αθωότητα.Αναμφίβολα,αυτό που ήθελε ο Miyamoto το πέτυχε μιας και ο Linkόχι μόνο είναι από τους διασημότερους και πιο αποδεκτούς χαρακτήρες στην ιστορία των video games αλλά δε γνωρίζει όρια ηλικίας.Στην Ιαπωνία, όπου η σειρά Legend of Zelda αποτελεί αντικείμενο λατρείας και κοινωνιολογικής μελέτης,ο Link είναι ένας εξισωτής του χρόνου και ένα σταθερό παράδειγμα νίκης απέναντι στο αδύνατο.


ICO (Sony, 2001)
    Ένας καλτ τίτλος από τη Sony, η παρουσία του οποίου πέρασε απαρατήρητη όταν κυκλοφόρησε. Εντούτοις, αναφορές στην υψηλή αισθητική του και στο απλό αλλά βαρύτατα συναισθηματικό gameplay του από τους κριτικούς, άρχισαν να δημιουργούν μια υπόγεια ζήτηση που ισχύει μέχρι και σήμερα.
Το ICO είναι μια ιστορία αλληλεξάρτησης ενός αγοριού που οδηγείται να θυσιαστεί και μιας κοπέλας που βρίσκεται φυλακισμένη. Το αγόρι δραπετεύει και συναντά τυχαία την κοπέλα την οποία και θέλει να βοηθήσει…
    Είναι πραγματικά δύσκολο να κοιτάξει κάποιος το ICO σαν έναν οποιονδήποτε άλλον τίτλο. Με σαφείς επιρροές από τον Σουρεαλισμό, τα χρώματα μπλέκονται αναμεταξύ τους σβήνοντας τις λεπτομέρειες και δίνοντας την αίσθηση του ονείρου καθ’ όλη τη διάρκεια που παίκτης λαμβάνει μέρος στη διαδικασία. Ο κεντρικός ήρωας οδηγεί το κορίτσι μέσα από δεκάδες κινδύνους πιάνοντάς της κυριολεκτικά το χέρι, μια κίνηση που πρέπει ο παίκτης να διατηρεί πατώντας ένα πλήκτρο από το χειριστήριο. Το ICO διακρίνεται από έντονα στοιχεία gothic αλλά ποτέ δε γίνεται μακάβριο, αποκαλύπτοντας ολοένα και περισσότερο την ψυχή του δημιουργού του μέσω της ευγένειας των συναισθημάτων και της αθωότητας. Η σύνδεση του παίκτη με το κορίτσι που προσπαθεί να σώσει αποκτά σύντομα την υπόσταση ενός εθισμού, αναδεικνύοντας με περίτεχνο τρόπο την ανάγκη του ανθρώπου να θυσιάζεται όχι μόνο για το ηθικά σωστό αλλά και για το φωτεινά όμορφο.
    Το ICO παραμένει μια εμπειρία που αξίζει να βιωθεί από οποιονδήποτε, μιας και εύκολα ξεπερνάει τα στενά όρια της Τέχνης που απεικονίζει.


    Τον δευτερο τιτλο ετυχε να τον εχω παιξει και ηταν πραγματικα εξαιρετικη εμπειρια.

    Αν βρηκαμε την δεκατη,ειναι το ποδοσφαιρο η ενδεκατη;

Εβδομαδα πειραματικου σινεμα

     Τελειωσε το καλοκαιρι και ηδη γυρνοντας στην αδειανη Αθηνα κατεστρωνα ενα παραξενο σχεδιο στο μυαλο μου.Πριν αρχισω καλα καλα να ξεπακεταρω ειχα κιολας φανταστει ενα κινηματογραφικο τουρ αμερικανιας στα σινεμα με στασεις στις εξης ταινιες:Αναλωσιμοι 2 καθως και τα νεα Μπατμαν και Σπαηντερμαν.Καλες οι ανεξαρτητες ευρωπαικες παραγωγες,καλος και ο Αντονιονης,αλλα ενα διαλλειμα για Χολλυγουντ και βια ειναι παντα θεμιτο.
     Στην περιπλανηση μου επρεπε να παρω και τους καταλληλους συντροφους,τους σωστους ειδημονες.Ετσι ο Ιασονας και ο Απο,στενοι φιλοι,συνεργαστηκαν χωρις πολλα παρακαλια.Τεφατζης εκ Κομοτηνης με υψος 1.90φευγα και γνωστης της μπουνιας οσο λιγοι ο ενας,γοητευτικος γκικ με κομικ,ανιμε,υπερηρωες,yu-gi-oh,pc games,μανγκα,μπανγκα,ουγκα-μπουγκα-ντουγκα και oτι αλλης φλωριας κυκλοφορει ο αλλος,συνθεταμε το Τριο Χαμπουργκερ.Ευτυχως που η Αθηνα ειναι αδεια και δεν μας πηρε και κανενα ματι.

 
     Εχουμε και λεμε λοιπον:

         BATMAN : The Dark Knight Rises

      Ο Νολαν ειναι οτι καλυτερο μπορει να βρει κανεις απο σκηνοθετες στο Χολλυγουντ.Επιτυχιες οπως το Inception(με παραγωγο την Warner Bross παρακαλω) και διαμαντια οπως το Memento δεν συναντας ευκολα στην απο 'κει,στην φανταχτερη πλευρα του σινεμα.Οι προσμονες μου ηταν ακομα μεγαλυτερες καθε φορα που θυμομουν την δηλωση του οτι θα γυρισει και τριτο Μπατμαν μονο αν βρει καποια ιδεα τοσο πρωτοτυπη ωστε να ξεπερασει το ηδη αριστουργηματικο Dark Knight.
     Μου φαινεται ομως πως καπως τα μπερδεψε τα πραγματα.Δεν αντιλεγω,διαστημικα εφφε η ταινια,αρκουντως μαπα διαλογοι ωστε να ειναι σωστη αμερικανια,χειμαρρωδης ο τροπος που συνδεονται τα γεγονοτα και σε κρατανε συνεχως σε μια νευρικη,αγχωτικη κατασταση.Αλλα τι την ηθελε την καινοτομια;Λιαν αποτυχημενη η προσπαθεια του να μπλεξει τις εκρηξεις και τις σφαλιαρες με τοσο λεπτα ζητηματα οπως η παγκοσμια οικονομια και η ανισοτητα.Παροτι δεν θελει να ασχοληθει πραγματικα με τα θεματα αυτα και ποτε δεν σκεφτηκε να σχολιασει την επικαιροτητα οπως παραδεχεται και στην τελευταια συνεντευξη του,ο Νολαν επρεπε να υπολογισει ποσο προκλητικο μπορει να γινει ενα blockbuster με τετοιο φοντο.Στα αληθεια ο θεατης δε πρεπει να ασχοληθει με αυτο και να χασει την ακρως επικη και ηρωικη επιγευση που αφηνει η ταινια.

Η ΣΚΑΤΟΦΑΤΣΑ ΤΟΥ ΜΠΕΗΝ

     Ακομα να προστεθει πως ο γκουρου Απο δηλωσε καθως γυρνουσαμε πως ο ρολος του Μπατμαν αδικει τον Κριστιαν Μπεηλ.Ενω χτιζει σε ολη την ταινια την κοντρα του με τον αδυσωπητο Μπεην,τελικα πανω στην κορυφωση της συγκρουσης μαθαινουμε πως ο αληθινος κακος,ο εγκεφαλος,ειναι αλλος.Αλλα και αυτο λεπτομερεια στο συνολο του θεαματος.Kαλο αποτελεσμα,αλλα οχι οσο περιμεναμε για φιναλε,σιγουρα οχι καλυτερο απο το προηγουμενο μερος.

      Γλυκοπικρη γευση ,   7/10


           Αναλωσιμοι 2

    Λιγα λογια μπορουν να ειπωθουν για αυτο το κολοσσιαιο ριγιουνιον.Στ' αληθεια ηταν ολοι τους εκει,πιστοι στο ραντεβου τους.Απο τον Σταλονε και τον Μπρους μεχρι τον γερουσιαστη Καλιφορνιας,οποιοσδηποτε σκληρος εχει υπαρξει στο σινεμα την τελευταια δεκαετια και βαλε σε μια παραγωγη.
     Αριστουργηματικα αθλιο και καθηλωτικο,αυτο το επος σφαλιαρας διχως αυριο το συστηνω ανεπιφυλακτα σε ολους.Σε ενα σημειο μαλιστα η υπερ-ομαδα μας εχει στριμωχτει χωρις πυρομαχικα απο τους κακους και εκει που δεν υπαρχει διαφυγη-και μου εχει κοπει η ανασα-ξαφνου λοιπον πεθαινουν μονομιας ολοι οι αντιπαλοι και εμφανιζεται με ενα δικαννο ο Τσακ Νορις να φυσαει το καπνο απο το οπλο του.Αγαλμα.Και μετα πως να μη σηκωθουμε ολοι μαζι στο σινεμα να χειροκροτησουμε (εποχες Lord Of The Rings) και εγω να μην αγκαλιαστω με τον Ιασονα που εκλαιγε απο συγκινηση και ανατριχιλα;

    Θα μεινει στην ιστορια,   10/10


          Τhe amazing Spider-Man

      Αλλο ενα reboot.Ο ορος αυτος ισοδυναμει με την ολικη απορριψη του σεναριου μιας σειρας ταινιων και την επαννεκινηση της ιστοριας απο την αρχη.Με δυο λογια ακομα ενας τροπος να μαζεψεις ξανα στοιφη διψασμενου κοινου στην αιθουσα για να πλουτισουν οι ιδιοι γνωστοι παραγωγοι.
      Στο συγκεκριμενο τωρα,εχουμε ουσιαστικα να κανουμε με την ''άνειπωτη ιστορια'' του Peter Parker.Με λυπη παρα ταυτα πρεπει να σας πληροφορησω πως ουδεποτε ειδαμε αυτο το κατι διαφορετικο σε αυτη τη κοπια.Ενταξει,οι Αμερικανοι ειναι χρονια στο κουρμπετι,εχουν σιγουρα την απαραιτητη τεχνογνωσια να μας προσεφερουν ποταμια θεαματος και στυλιζαρισμενης ουλτρα βιας στη μεγαλη οθονη.Απο εκει και περα ομως για να αξιωνεις να κανεις την διαφορα με την πριν μολις πεντε ετων περιπετεια του αραχνανθρωπου πρεπει να δωσεις κατι αληθινα καινουργιο στα μετα του δαγκωματος της Τσερνομπιλ αραχνης.

      Τελικως η τετριμμενη και βιαστικη αυτη πλοκη παρασυρει στο διαβα της τις κατα τα αλλα εξοχες ερμηνεις των νεοκοπων πρωταγωνιστων.Αυτα,σε συνδυασμο με την αδιαφορη σκηνοθεσια του Webb που αφηνει ιχνη υποτονικοτητας σε καμποσες σκηνες συνθετουν ενα χλιαρο αποτελεσμα,χωρις κατι να σε μαγνητισει.Νεροζουμι ο καφες.
     Ενταξει,σιγουρα δε περνας και ασχημα με αυτο που βλεπεις αλλα οχι τοσο καλα οσο θα επρεπε.

    Μετρια πραγματα,   6/10
 

    

To καλοκαιρι μεσα απο πεντε βιβλια

Μιας και το καλοκαιρι τελειωσε και αρχιζει η εξεταστικη με κατι πρεπει να ασχοληθω και εγω,μη τυχον και διαβασω για την
σχολη και σπασει η παραδοση.Ετσι ηρθαν λοιπον τα πραγματα και ειπα να καταπιαστω και να μοχθησω για μια κριτικη που αφορα οτι διαβασα το καλοκαιρι.Παμε λοιπον:


1.Ανν Σεξτον:Eρωτικα ποιηματα

     Στις αρχες του 1960 η Ανν Σεξτον κυκλοφορει την πρωτη της συλλογη και ερχεται για να ταραξει τα νερα της Αμερικανικης ποιησης.Η ιδια καθοτι υπεφερε απο καταθλιψη και αυτοκτονικο ιδεασμο βρισκει μεσω της ποιησης ενα τροπο να μιλησει για οτι συμβαινει στο μυαλο της αποτυπονωνοντας τις συνεπειες του αμερικανικου αστικου ονειρου.
      Στα ερωτικα ποιηματα της λοιπον αυτα πλαθει μια πολυδυναμη γυναικεια περσονα που ειναι αδυνατον να αποτελει ενα μονο προσωπο.Με την φωνη της,αλλοτε σπαραχτικη αλλοτε λυρικη και ονειρικη καλυπτει ενα μεγαλο φασμα της ερωτικης εμπειριας σε περιοδους οπου οι κοινωνικοπολιτικο συνθηκες και ο πολεμος καθιστουν τις ανθρωπινες σχεσεις ιδιατερα δυσκολες.Στο πλαισιο της αντιληψης της για τον ερωτα εντασσεται και ενα παθιασμενο αντιπολεμικο αισθημα,ενα βαρυ κατηγορω για την αποκτηνωση των ανθρωπων.
    Η γυναικα της Ανν εδω παλευει για ισοτητα αναζητοντας παραλληλας να ριξει φως στο μυστηριο του ερωτα.Τα ποιηματα αυτα ειναι σωματικα,γεματα εξαρση και ερωτικη επιθυμια και κυριως απαλλαγμενα απο καθε ειδους ιδεολογημα.Πολλες φορες νομιζα μαλιστα οτι λειτουργουσαν σαν ενα ειδος ερωτικου και σεξουαλικου μανιφεστου.Ενα βιβλιο γεματο δυναμη,σε ρουφαει μεχρι και την τελευταια του λεξη.



2.Μαρκησιος Ντε Σαντ:Περι Αμεσης Δημοκρατιας και κατα της απατης των εκποσωπησεων

     Κατα αρχας να ξεκαθαρισω πως ουτε ημουν ουτε ειμαι απο εκεινους που συγκινει η πενα και ο ιδιαιτερος αυτος τροπος του Ντε Σαντ.Ποτε μου δεν ενδιαφερθηκα ιδιαιτερα ουτε για τα ανησυχα ενστικτα του ουτε για τις ακολασιες του.Παρ' ολα αυτα το βιβλιο αυτο μου κεντρησε τοσο εντονα το ενδιαφερον ενα βραδυ στη βιβλιοθηκη του Κ*Βοξ ωστε να το διαβασω μονομιας κατω απο τον αναφιωτικο ηλιο.Ο λογος που με μαγνητισε ετσι δεν νομιζω οτι ειναι αλλος απο τον πρωτοτυπο συνδυασμο που προσφερει στο εξωφυλλο του.Το ονομα του συγγραφεα διπλα απο τις λεξεις 'αμεση δημοκρατια' ειναι το λιγοτερο μπροστα στο οτι εκδιδεται απο τον Ελευθερο Τυπο.Ξεροντας πολυ καλα πως τα βιβλια των εκδοσεων αυτων στροβιλιζονται γυρω απο μια συγκεκριμενη θεματικη δεν μπορουσα να εξηγησω ποια η σχεση του Ντε Σαντ με μορφες οπως ο Κορσο και ο Ντεμπορ.Η εξηγηση ομως ειναι απλη και διδεται στην πρωτη κιολας σελιδα.
    Οντας ευγενης και ουχι αστος ο Ντε Σαντ ωφεληθηκε απο την Γαλλικη Επανασταση τοσο οσο και
τα λαικα στρωματα της περιοδου:Καθολου.Η κριτικη που ασκει λοιπον στην μετ-επαναστατικη γαλλικη κοινωνια και στον αστισμο ειναι ωμη και αιματοβαμμενη,ακριβως οπως και αυτος.Η τεχνοτροπια και η αμεσοτητα του εξυπηρετουν εδω απιστευτα τον σκοπο του να καταδειξει την υστεροβουλια της κυριαρχης καστας και να καταπνιξει τους εκπροσωπους της με ενα λουτρο αποκαλυψεων απο μυστικες συζητησεις που ειχε μαζι τους.Νομιζω οτι εν τελει ο συγκεκριμενος τιτλος δικαιωνει την θεση του στον Ελευθερο Τυπο και την επιλογη μου για να ξεχαστω απο τον εκνευριστικο πρωταθλητη της ρακετας που επαιζε στα πεντε μετρα μπροστα μου και γυαλιζε στον ηλιο.Δεν τον εβαλα να φαει το μπαλακι τελικα.



3.Γιωργος Ιωαννου:Σαρκοφαγος

     Αν πρεπει να μιλησει κανεις για το επιστεγασμα στη συγγραφικη πορεια του Ιωαννου τοτε αυτο δεν ειναι αλλο απο την Σαρκοφαγο.Εδω εχουμε να κανουμε με μια συλλογη διηγηματων,πραγματικα τρικυμιωδη που εξυπηρετουν την αναγκη του συγγραφεα να μοιραστει τα πιο νοσηρα μυστικα του μαζι μας.
    Οι ιστοριες του βιβλιου περιγραφουν,ισως με καποια ποιητικη συναιρεση,την ελληνικη πραγματικοτητα της δεκαετιας του '60.Ο συγγραφεας λοιπον βρισκει πατημα μεσα σε αυτο το τοπιο και αρχιζει να μιλαει για τις συνηθειες,τις ανησυχιες και τις φοβιες που τον φυλακιζουν και τον κατατρωνε(«εδώ με πιάσανε αργότερα οι αγωνίες, οι αϋπνίες, οι ιδρώτες, τα άγχη, και το κρεβάτι από τότε ξαναπήρε από τα στριφογυρίσματά μου να σπάνει»).Ο συνειρμικος χαρακτηρας του κειμενου και ο πειραματισμος του να μη χρησιμοποιησει για πρωτη φορα κανενα δοκιμιακο στοιχειο δινουν ενα βιβλιο προσβασιμο,γεματο ειλικρινεια.Καθε λεξη του ειναι και μια προσπαθεια του Ιωαννου να απεγκλωβιστει απο την φυλακη του αυτη,την σαρκοφαγο του,να μιλησει για τα βασανα του και τελικα να εξιλεωθει και να ανοιχτει στο κοσμο λιγοτερο μπλεγμενος.«Αυτό το πράμα, μάλιστα-πολύ θα το ’θελα. Αυτό τ’ αλλάζω με την τωρινή μου μοίρα. Με μια βαριά μοτοσικλέτα ν’ αλωνίζω πόλη και προάστια».

    Το χιουμορ («Ακόμα και στον ύπνο μου ψιθύριζα με αγαλλίαση τους αρχικούς του χρόνους (του ρήματος munio): munio, munivi και munii, munitum, munire. Και δώστου κάθε τόσο να κοιτάζω τη γραμματική για το πώς κλίνεται το ένα και το άλλο, με αποτέλεσμα την τέταρτη συζυγία να τη μάθω καλύτερα απ’ όλες τις άλλες. Πάντως ο νους μου δεν πήγαινε στο κακό ή σε τίποτα το συγκεκριμένο»),η διψα για εξομολογηση και για εκτονωση μπλεκουν μεσα στις σελιδες και φτιαχνουν ενα αποτελεσμα αγριο μα και συντροφικο,το νιωθεις σαν το δικο σου αποκρυφο ημερολογιο.Το ερωτικο στοιχειο εμφανιζεται συνεχεια,ταραγμενο και ποτισμενο με την αισθηση του κινδυνου οπως δειχνει και το αποσπασμα:«Μόνο που πάντοτε φτάνω με τη μνήμη μου σ’ ένα φράγμα από δάκρυα, ασυνάρτητες φωνές και κάτι τσιρίδες σπαραχτικές και βροντώντας τότε την πόρτα ξαναβγαίνω στο εφιαλτικό κυνήγι των θανάσιμων αγγέλων» .
      Μετα απο αυτο κοπανησα και εγω τεσσερα μοχιτο για να ξεχασω ποιος πραγματικα ειμαι αλλα ματαια,κατεληξα απλα στη σκηνη να ροχαλιζω.Φτωχη Μελινα.

4.Κιπλινγκ:Το ωραιοτερο διηγημα του κοσμου και εξι ινδικες ιστοριες.

    Οταν ξεκιναγα για Αναφη ημουν προετοιμασμενος οτι θα συναντησω λεφουσια χιπιδων και απογονων του Banhart στην παραλια που θα εστηνα.Επρεπε να παρω λοιπον κατι που θα τους θυμιζε τις ριζες τους,να με παρουν με καλο ματι.Ετσι λοιπον κατεληξε στην τσαντα μου και ο Κιπλινγκ,ο συγγραφεας του Μογλη,του παιδιου του δασους.

     Στο δια ταυτα τωρα,το βιβλιο ειναι αληθινο διαμαντι.Ο Κιπλινγκ καθοτι εζησε πολλα χρονια στην Ινδια ως Αγγλος αποικιοκρατης μεσα απο τα διηγηματα του που διαδραματιζονται σε ολα τα μηκη της χωρας αποτυπωνει με συνεπεια την σχεση των δυο λαων κατω απο το φλογερο αποπνιχτικο ινδικο κλιμα.Οι ιστοριες του ειναι ζωηρες,ξεχυλιζουν πραγματικα απο φαντασια,μυστηριο και μαγεια,γραμμενες σε ενα δαιμονιωδη ρυθμο που αναζοπυρωνει συνεχως το ενδιαφερον σου.
   Στα αρνητικα πρεπει να σημειωθει οτι διαφαινεται στις γραμμες του το εντονο πατριωτικο πνευμα που διαποτιζει τον συγγραφεα.Ειναι τοση η εξυπναδα ομως και οι εκλπηξεις στην πλοκη του βιβλιου που γρηγορα σε κανουν να το ξεχασεις και να το παραβλεψεις.Αφρισμενο βιβλιο,μοιαζει πιο πολυ με παραμυθι και ταιριαζει γαντι στην πλουσια αλληγορικη γλωσσα του Κιπλινγκ.



5.Τζον Ιρβινγκ:Χηρα για ενα χρονο

     Ενταξει,ειναι αληθεια πως ο Ιρβινγκ ανηκει στη ελπιδοφορα γενια αυτη των συγχρονων αμερικανων λογοτεχνων,του Ευγενιδη και του Φρανζεν,των υποτιθεμενων συνεχιστων του Τουαιην και του Χοθωρν.Παρ' ολα αυτα δε μπορω να πω πως ο συγκεκριμενος τιτλος με ενθουσιασε ιδιαιτερα.
     Το βιβλιο ειναι ουσιαστικα ενα ψυχογραφημα της Ρουθ Κοουλ.Στο πρωτο μερος του βιβλιου ο συγγραφεας ασχολειται με τα παιδικα χρονια της ηρωιδας,γονος αρρωστημενης οικογενειας γεματης προβληματα.Τα δυο μεγαλυτερα αδερφια της πεθαινουν σε δυστυχημα,η μαμα γεμιζει τους τοιχους με τις φωτογραφιες τους,φοβαται να ανοιχτει στην Ροουθ και τελικα το σκαει με ενα δεκαξεαχρονο.Ο μπαμπας απο την αλλη γινεται-τι αλλο-τετημποης αλκοολικος και γυναικας που αμαυρωνει το στεφανι του.Οκεη.Παμε παρακατω.
     Στο δευτερο μερος το κοριτσι ειναι πλεον γυναικα τριανταεξι χρονων,εχει ενα ιστορικο γεματο με αποτυχημενες σχεσεις και ειναι ετοιμη να παντρευτει εναν αντρα που εκτιμαει αλλα δεν θελει να κανει μαζι του σεξ.Η επαγγεματικη της πορεια ειναι εμφανως καλυτερη καθοτι επαγγελεται συγγραφεας,πολυ επιτυχημενη μαλιστα(κατι σαν την Ροουλινγκ).Οκεη.
     Κατ εμε εδω ο Ιρβινγκ αναλωνεται σε μια τετριμενη θεματολογια.Η ηρωιδα συλλεγει αναριθμητα δειγματα της ηθικης χρεοκωπιας των καιρων μας.Το ερωτημα ομως παραμενει μετεωρο,ποιας ακριβως ηθικης εννοει ο συγγραφεας.Νομιζω οτι ο Ιρβινγκ ειναι ασυνειδητα προσκολλημενος στα αμερικανικα προτυπα επιτυχιας(γαμος,ταξη και ασφαλεια) και προβαινει σε μια αναλυση των ανθρωπινων σχεσεων,αρτια τεχνικα μεν,ρηχη και καθολου σκοπτικη δε.Ενα καλογραμμενο βιβλιο σιγουρα,αδυναμο ομως να φανερωσει την σκοτεινη πλευρα του χαρακτηρα και να προχωρησει τα πραγματα λιγο παραπερα κανοντας το ετσι αστειο.Σιγουρα απο ενα τοσο βασανισμενο παιδι περιμενεις να δεις κατι πιο πρωτοτυπο απο την αδυναμια του να κανει μια στερεη σχεση.Και το βασικοτερο,τι εννοει ο συγγραφεας οταν μιλαει για μια τετοια σχεση σαν κατι ιδεατο για ΚΑΘΕ ανθρωπο;Βρεθηκε λοιπον το καθολικο ονειρο καθε γυναικας ή ειναι απλως ενα βιβλιο χτισμενο σε γενικολογιες και προκαθορισμενους,πεζους,κανονες ευτυχιας;Γραμμενο απλως για να γινει μπεστ σελλερ.Στα αληθεια,τιποτα περισσοτερο.

Υ.Γ.1:Διαβασα και κατι διηγηματα του Καφκα με τιτλο 'Το Σινικο τειχος' αλλα ποιος δε βαριεται να γραφει κριτκες για Καφκα,σοβαρα τωρα.

Υ.Γ.2:Δεν θα σχολιασω τα διηγηματα γεματα φαντασια που διαβαζα καθημερινα στις αθλητικες για τους παιχταραδες που φερνει ο Ολυμπιακος και τα τειχη του Καραισκακη που θα γκρεμιστουν.Πικρα ρε προεδρε.

Για τον Ν.Α.Ασλάνογλου

Κ Α Ρ Π Α Θ Ι Α  Ο Ρ Η

Τι γίνεται όταν με τα χρόνια σε νεκρώνουν όλοι

Των άλλων τα λακτίσματα, τάχα μια λάμψη μες στο νου

Κι ένας λυγμός στ’ άδεια δωμάτια σε αποπαίρνει

Χιόνι λεπτό, φαρμακεροί εναγκαλισμοί

Προς τις εξόδους των μεγάλων δρόμων έρπεις

Παγώνεις με την άνοιξη, το φως της σε ταλαιπωρεί

Κι η πόλη σού είναι ξένη

Με ρίζες, σκέψη και καρδιά παλιά

Ανήκοντας σ’ όλη τη γη, φτωχός κι αδέσποτος

Στα παγωμένα δάση του ουρανού πεθαίνεις

Για την αγαπη αυτη

    Mπορει ο αρχι-συντακτης και το επιτελειο του να ασχολουνται τις τελευταιες μερες με το πακεταρισμα των ρουχων και την επιλογη του καταλληλου αντηλιακου,αυτο ομως δε σημαινει πως δε μεριμνισαμε για την αναδιαρθρωση του μπλογκ κατα την επιστροφη μας.Ετσι εχω την χαρα να σας ανακοινωσω πως το Σεπτεμβρη θα καλοσωρισουμε ενα νεο μελος στην οικογενεια μας.Ενα βρεφος στους αχανεις χωρους των μπλογκ.Εναν βλοσυρο,επιβλητικο τυπο,εναν αληθινο κακο που θα αναλαβει το μουσικο κομματι τουτου του χωρου και θα μας συναρπασει με τις προτασεις του.

    Μουσικη διανοια απο τα τρια του με σπουδες στο σαξοφωνο στο μπασο και στο πιανο(φημες λενε και για ομποε,γκαιντα,σιταρ και τυμπανα των Αζορας),ειπε πρωτα 'ντορεμιφασολασιντο' και μετα μαμα.Την Ενατη εμαθε να την σφυραει απο την κουνια του.Οντας γυμνασιοπαιδο δεν ασχοληθηκε να γεμισει την τσαντα του με λογοτυπα απο πανκ μπαντες και καρφια αλλα εγραφε στα θρανια Οrnette Colleman και Steve Reich.Πινει τον εσπρεσσο του σκετο και τρωει την πιτσα με λεπτη ζυμη.Οσο για φραπε ουτε κουβεντα.Αληθινος δανδης.

    Οι επιστημονες καταληξαν πως προκειται για παιδι θαυμα.Στα εξι του ειχε τελειωσει τις μελετες του πανω στη φιλοσοφια και εκανε ανοιχτα πλεον κριτικη στον φορμαλισμο του Derrida.Στα οκτω και εμφανως επηρεασμενος απο το ρευμα του σουρρεαλισμου εγραψε την πρωτη του ποιητικη συλλογη με τιτλο 'Η γατα μου και το μπλε σαξοφωνο'.Στα 18 πηρε υποτροφια για το Μαθηματικο Αθηνας οπου και εχει περασει μεχρι στιγμης ολα τα μαθηματα με ενα μεσο ορο κοντα στο 9.7.Στο διαβα του τρεμουν τα βουνα και τα νεοφιλελευθερα τσουτσεκια τρεχουν να κρυφτουν στις σπηλιες τους.
-Μην ειναι ο Διγενης;
-Οχι ειναι ο Παντελης 

  Γνωστος μπουμπουνας και ελιτιστης με ενημερωσε τηλεφωνικως οτι οταν επιστρεψει απο την κατασκηνωση θα γραψει 'για τους γκασμαδες του indie που δε ξερουν τι σημαινει αληθινη μουσικη και το παιζουν ιστορια'.Ελεος.Παρολα αυτα δεν κρυβω οτι περιμενω με αγωνια την πρωτη του επαφη με το πληκτρολογιο